Yeldeğirmeni

Hayalimdi 15 li yaşlarda Yeldeğirmeni.O zamanlar Acıbadem'de oturuyordum.(şimdi olduğu gibi)
Sene 1995-96 rockçılık var damarlarımda.Öyle şimdi ki gibi renkli kıyafetler,kumaş pantolonlar,beyaz t-shirt ler yok. Warsa yoksa siyah t-shirt,kuru kafa t-shirt. Şimdiki kotların yıkaması, taşlanması,yıpratılmışı var. O zamanlar Levi's 501 var cillop gibi. Öyle kotmu giyilir hem kota o kadar paramı verilir şimdiki Mango'nun karşısında ki Turkcell'in yerinde Stones var.Pantolon dar gelmicek böyle belinden düşecek o kot eve gelecek bir jilet darbesinden sonra çakıl taşı ile eski görünümü verilecek.Rockçı olunacak ama Akmar'a gidilmeyecek. Çünkü oraya özentiler gider.The Cramberries Alanisse Morosette dinlenilecek.Mahallenin Muhtarları izlensede söylenmeyecek,ertesi gün konuşulup sonrasında da komşu anlattı denilecek.
İşte böyle bir dönemdi Yeldeğirmeni hayalim.Çalışıp ev tutacak orda yaşayacaktım.Hem o zamanlar öğrenci ve bekar evlerinin hakim olduğu nadir semtti benim için.Aile yaşamaz gelirdi bana. Salaştı ve düzen gerektirmezdi.Hem kimseye de hesap vermeye gerek yoktu.
Gün geldi ben büyüdüm, çalıştım, evlendim,boşandım ama oturamadım.Hala içimde uktedir.O eski taş heykelli binaları :(
Rutubet kokar apartmanlar buna rağmen güzeldir.Her sokak yokuştur her yokuşun sonu ise denizdir.Gemiler geçer yokuş aşağı inerken gözünün önünden.Ermenisi Rumu,kilisesi,havrası ayrı hava katar merak uyandırır girip bakılamaz.Yıllar onuda değiştirdiyse de kentsel dönüşüm adı altında tarihi dokusunu kaybetmeye başlasa da benim için sevgisi değişmez, öyle güzel ve öyle tarih kokar....
Şimdiyse tıkılıp kaldık modern,sanattan uzak,ruhsuz binalara:(((