Çocuk üzerine kısa bir yazı

32  yaşındayım 1.805 gündür anneyim. Oğlumla inişli çıkışlı yaşadığım 25 ay 1 haftam,yüzlerce  park yüzlerce arkadaş deneyimimiz ve binlerce insan ilişkimiz oldu.Anne olarak yaptığım milyonlarca hata ve milyonlarca doğru,binlerce boğazını sıkma :)) binlerce öpücüklere boğma girişimim oldu.Doğrularım ya da yanlışlarımla anne oldum,anne oldukça hergün yeni şeyler öğrendim.Asla yapmam kesinlikle yaparım ve gel-gitlerim... Her anne gibi benim de zor günlerim acılarım mutluluklarım.Sonunda "ben" değil "biz " olduk.

Öyle oldu ki oğlumdan öncesi yok oldu.O yok olan günlerde bile sanki hep benimleymiş gibi oldu.Doğduğum günden bugüne hep yanımda oldu :)) biliyorum olmadı ama ben öyle hissediyorum.

Annelik hayatımda anladığım ve yapılmaması gereken başlıca kurallardan biridir "çocuk için kavga etmeyeceksin"

Çok büyük bir doğru.Peki çocuk saldırgan ve evebeynler destekleyici olunca nasıl oluyor.İşte burdan sonrasını yazmak istiyorum.

Özel okul sonrası bu yıl devletli olan oğlum okula uyum,arkadaş ilişkileri ve bireysel olarak uyum göstermiş ve başarı sağlamıştır.Fakat okulun ilk gününden beri bitmeyen şikayetlerimiz ve sürekli bir itilip kakılma durumumuz söz konusu. Her sınıfta olduğu gibi bizim sınıfta da 2 tane yaramaz çocuk çıktı. Oğlumdan gelen onca şikayete rağmen bir kere okula gitmeyip bir kere sesini çıkarmamış ben gözümün önünde arkadaşı tarafından saldırıldığına ve şiddete maruz kaldığına şahit oldum.

Annelik iç güdüsüyle çocuğumu kurtarma çabalarım karşı tarafın çocuğunu savurmamla,savurmamla diyorum çünkü anca çocuğumu elinden alabildim ve verdiğim tepki sen ne yapıyorsun kendine gel sen beni biliyormusun demem sonucu   mağdur durumda olan biz birden haksız olduk.Her anne gibi büyük- küçük her ne olursa olsun çocuğum kaç yaşında olursa olsun anne olarak korumak ve savunmak benim görevimdir.Annelik kitabında "erkek çocuğu" bırak kendini savunsun yazmaz.Bana bunu diyen savunan,böyle düşünen  tüm anne-babalar çocuk her zaman çocuktur 100 yaşına gelse bile kiii burda mevzu bahis edilen 5 yaşına daha gelmemiş erkekte olsa yemek su vermezsen yaşamsal faaliyetlerini sürdüremeyecek savunulmaya muhtaç minicik bir bireyden bahsediyorum. 

Heleki yavuz hırsız ev sahibini bastırır durumunu yaşamak daha da sinirlerimin gerilip sesimin yükselmesine neden oldu.Çocuğumu yaşadığı haksızlığa karşı savunmam haklıyken haksız olmama neden oldu.

Tabiki çocuğumu savunacağım gerekirse herşeyi yakarım ben.Karşımda kim olursa olsun tanımam ki bana karşı tarafı savunup oğlumdan özür diletmeyen herşey bir yana kendisinin yanında bu kadar cesaret edip arkadaşına saldıran öğrencinin öğretmeni olsa bile.Eğitim vermek çocuğa kitaptakini alıp empoze etmekle olmaz.Eğitimci çocuğun eğitiminden,ahlakından,ehlileştirilmesinden kısacası herşeyden sorumlu olan kişidir. Egolarından arınmış megolaman ve narsist olmamalıdır.

Tabiki öğretmenin tek başına yapmasıyla başarı 100%100 sağlanamaz.Ailenin evde çocuğuna doğru-yanlış iyi-kötü diye sınıflandırıp öğretmesi gerekir.Şu 2 günde öğrendiğim başka birşey de eğitim düzeyi yükseldikçe memnuniyetsiz,laf dinlemez,yaramaz,doyumsuz ve mutsuz çocuklar oldu.Çalışan anne babalar çocuklarına ayırmadığı vakitlerini her dediğini yaparak doldurdu.

Sonra o sorumsuz kendini çok seven eğitimli evebeynler kitaplar okudu ve kendi çocuğuna uyguladı.Bilmeden kitapta yazan çocuğun kendi çocuğu olmadığını.

Farkı ayıramadı bile gözünde at gözlükleri takılıyken.

Peki benim ve benim gibi çocuğu olanların günahı ne??

Ben çocuğuma sana 1 vurana sen 5 vur oğlum demediğim,agresif,hırçın,mutsuz çocuk yerine uysal çocuk yetiştirdiğim için mi suçluyum???

Peki tuzu kuru olan ayrı bir kesim var birde.Dışardan müdahale etmeyip yorum yapan beni suçlayan kendi benimle aynı duyguları yaşamamış kesim???

İnsanlar çoka ayrılır

KÖTÜLER SORUNLULAR SORUMSUZLAR FESATLAR ART NİYETLİLER LAF SOKANLAR ..... Ben karşı tarafta yer alıyorum :)) 

Çocuklar bizim geleceğimiz bizim eserimiz lütfen sağlıklı nesiller yetiştirelim...